Golden Boys op avontuur in Franse Alpen”, deel 2

CHAMPCELLA (FR) – Zaterdag 22 augustus was het weer zover. Toen vertrokken een aantal X-Treme mountainbike fanaten richting Champcella in de Franse Alpen voor hun welhaast jaarlijkse MTB uitje. Inmiddels zijn er een aantal dagen verstreken en hebben de mannen een weblog bijgehouden van hun verrichtingen onder leiding van de inmiddels bekende gids Jos.

In dit log kun je de verrichtingen volgen van: Ad Spelier, Mattijs Bordui, Henk Westerveld, Jaap Nieuwenhuijze, Rob Spelier, Jack Varekamp, Eelco Mosselman en Philip van Hove.

In dit deel de verslagen van woensdag 26 t/m vrijdag 28 augustus.

Alleen maar hoogtepunten

Woensdag 26 augustus
Le Lautaret – Monetier les Bains

Na een ontbijt met over het algemeen jam bereiden we ons voor op de beruchte, onverharde klim naar de top van de Galibier. Legendarisch, omdat de tour-rijders hier vroeger overheen moesten, onvoorstelbaar! Vandaag is er dan ook weer geen sprake van rustig in fietsen. We moeten meteen toewerken naar ons hoogtepunt van vandaag.

Tijdens de klim hebben we te maken met diverse uitdagingen:
we proberen allemaal naar boven fietsen zonder 1 keer af te stappen;
we moeten kuddes koeien ontwijken;
we hebben af en toe te maken met sterk zuigende ondergrond (een beetje zoals Kim Holland in d’r jonge jaren);
we moeten kilo’s koeienpoep mishouden,;
en zweet met zonnebrandcreme uit onze ogen houden.

Er staan diverse licht bruine dames langs de route. Maar van aanmoedigen is geen sprake, als ze al iets naar ons roepen is het boe of meuh! Om 11 uur heeft dan toch iedereen zijn climax bereikt. Het is knuffelen geblazen op de top (2.645). Natuurlijk maken we weer een hoop foto’s op deze unieke locatie. We kunnen zelfs de Mont Blanc goed zien, die naar ons blinkt in het zonnetje. We dalen een stukje af zodat we een kopje koffie kunnen scoren en een beetje kunnen opdrogen.

We hebben de keuze om weer onverhard naar beneden te rijden of over de weg. We zijn in een fractie van de klimtijd weer beneden. We hebben gevoelloze polsen en kramp in de bovenbenen van de klappen. Ik had al een hard-tail, maar nu heb ik er nog 1 bij.

Vanaf onze start-gîte (Refuge du Lautaret) gaan we over een steile single track naar boven via de Chemin du Roy. Geen idee wat voor goedkoop koningshuis dat was, want het is maar een heel smal pad vol scherpe stenen. Jaap krijgt de opdracht om op zoek te gaan naar een mooie lunch stek. Matthijs zoekt wel erg secuur mee, want hij beland met in de brandnetels. Het is een full-body duik, dus hij zit onder de uitslag. Zelfs in zijn gezicht. Met een temperatuur van 26 graden in de zon is dat geen pretje.

Na de lunch pakt Eelco zijn ‘papier de l’ etoile noir’, het is weer zover. Tijd voor een petite poep d’ Eelco. Hij heeft net zijn broek opgetrokken, als er 2 wandelaars achter zijn rug verschijnen. Quelle bonne nature!

We rijden over een smal pad evenwijdig aan de bergwand. We wachten de aanbiedingen van Tony Boltini en Circus Renz nog even af. Want we zijn nu toch wel echte evenwichtskunstenaars geworden. Eenmaal in een mooie alpenweide (Alpe de Lauzet) is het weer hoog tijd voor een drankje. Het is wel hard werken, maar het is tenslotte ook vakantie.

Als we weer vertrekken moeten we meteen klimmen. Shit, heb ik net 20 minuten gezeten ben ik meteen weer buiten adem. Gelukkig heeft niemand buitenbanden van de Lidl, want dan hadden de vellen er wel aangehangen na dit stukje parcours. Toch is iedereen nog steeds bang voor lekke banden, want we knotsen nogal eens tegen een scherpe steen. We zouden op hoogte langs de berghelling blijven traverseren. Nou, dat voelt af en toe toch echt wat anders. Eindelijk kunnen we gaan dalen. Kunnen de remblokken ook weer eens aan de bak.

GEWELDIG! Wat een afdaling is dit. Haarspeldbochten die voelen als kombochten, zigzaggen tussen de manshoge bloemen, hoge snelheden en het betere gooi- en smijtwerk. Eenmaal beneden zijn we zo uitgelaten als kleine kinderen. Blijkbaar hadden we ons hoogtepunt van vandaag toch nog niet gehad. Jos wil nog een klein stukje afdaling proberen, een onbekend stukkie. Het eindresultaat is dat iedereen bloedend beneden staat, het lijkt wel of we door een cactus plantage zijn gereden.

Snel naar gîte Le Flourou, dit keer midden in het dorpje Monetier les Bains. Wat ons het meest aanspreekt van dit plaatsje is het zwembad complex. De kar met de tassen (van ongeveer 30 kilo per stuk) staat beneden op de parkeerplaats. De gîte is daar natuurlijk niet, dat wordt dus nog heel even zweten. We zoeken onze handdoeken en zwembroeken op en gaan dan als een speer naar het zwembad. Uiteraard moeten we eerst het een en ander afspoelen voor we het water in mogen. En het is wel jammer dat we de GoPro niet mee mogen nemen in het zwembad.

Ik ga niet eens proberen om te beschrijven hoe lekker dat warme water aan onze verzuurde benen is. Binnen no-time liggen we in het openlucht bad. Het eerste kwartier produceren we ons eigen bubbelbad nog. Maar daarna wordt het gistingsproces van alle muesli repen vanzelf minder. We liggen als walrussen in de zon, half onder gedompeld in het warme water, met uitzicht op de enorme bergen rondom ons heen. We misdragen ons maar een keer, en dat is alleen maar vocaal in een bad met een enorme galm. Moeders trekken hun kinderen aan de badkleding terug, hier gaan mag je niet naar binnen!

We houden het niksen bijna 1½ uur vol. Dan gaan we douchen en lekker even een ijsje scoren, dans le centre ville. Nog even een afzakkertje in de tuin en dan is het al weer 19:30 … etenstijd. Het is allemaal super lekker en als we willen kunnen we overal nog extra van krijgen. Ideaal voor de mossel. Wederom een hoogtepunt. Het reinigen van de fietsen is een avontuur op zich, omdat we ook daarvoor naar de parkeerplaats moeten verkassen.
Gelukkig weet Philip nog wat drank te bestellen, want anders hadden we met een ‘droge bek’ naar bed gemoeten. En daar houden we niet van.

De buit van vandaag: 1.100 hoogtemeters over 36 kilometer

 

Een Koninginnerit van (maar) 30 kilometer

Donderdag 27 augustus
Monetier les Bains – Nevache

We halen het op het nippertje, het ontbijt om 8 uur. We hebben zelfs kaas bij het stokbrood. Dit was veruit de beste gîte waar we ingezeten hebben, behalve Le Bergerie natuurlijk. Er was zelfs sprake van enige luxe, en de eigenaar was een aardige peer. Maar ja, alles heeft blijkbaar zijn prijs. Want als ik om de drankrekening vraag hebben we opeens niet meer genoeg geld in de pot. Dat is wel even schrikken. Achteraf niet zo gek, als we zien dat een flesje bier 8 euro kost. Zakt ‘ie toch weer een paar plaatsen in het top-gîte klassement. We slepen de tassen weer naar de parking en dan gaan van start. De weg het dorpje uit staat hoog in de Haute-categorie klassering van belachelijke opwarmertjes. Het gemiddelde stijgingspercentage is 20%!

Dan gaat de rit over in de afdaling van gisteren, waar we zoveel plezier van hadden. Nu doen we hem andersom en klimmend voelt het toch echt anders. Het is in de schaduw, dat is het enige voordeel dat ik erbij kan bedenken. Gelukkig doen we niet heel dat pad terug naar boven. Tenminste daar zijn we tijdens de eerste stop nog blij mee. Dat gaat snel over, want het pad waar we nu weer opgejaagd worden is rete-stijl en ligt in de brandende zon.

Ad heeft enthousiast de koppositie overgenomen en begint al bijtijds aan het traverseren langs de berghelling. Ha, nu wordt het weer leuk. We gaan er eens even goed voor zitten. Helaas, we worden teruggefloten door Jos. Zo gemakkelijk is die Koninginnerit niet! We moeten nog veel meer klimmen. Onderweg heb ik tijd genoeg om na te denken. Waarom noemen ze zo’n afstraffing eigenlijk een Koninginnerit?
Is dat omdat:
de Koningin ook niet te beklimmen is door normale stervelingen?
de Koningin ook altijd het grootste & zwaarst is (bij bijen)?
je de Koningin ook altijd kan vinden op de mooiste plekjes?
er uitgesproken tegenstanders zijn van de Koningin?
je van onze huidige Koningin ook een verhoogde hartslag krijgt?

De klimmen zijn alleen te doen voor elektrische mountainbikes en mannen die Spelier heten. De rest moet vaak van de fiets af. Op den duur is het voor niemand meer te doen. Na veel gepuf en gesteun bereiken we eindelijk de top van de col Buffere (2.378), het blijkt dat Henk een gebroken spaak heeft opgelopen. Toch moeten we gaan dalen. De ondergrond ligt bezaaid met keien en andere narigheid, en de hoogte verschillen zijn ook heftig. Met als gevolg dat we ook bij het dalen weer regelmatig van de fietsen af moeten. Ik ga de mannen straks voorstellen om de boel maar om te dopen in ‘Wandelvereniging Golden Bolders’.

De vermoeidheid eist bij iedereen zijn tol. Voor Matthijs uit zich dat helaas in 2 valpartijen. Eerst kan hij het nog opvangen op zijn ellebogen, de 2e keer valt hij met zijn ribben en heup op een scherpe rotsblok. We schrikken ons te pletter. Picasso zou jaloers zijn op de bloeduitstorting die op z’n zij verschijnt. Gelukkig zijn we dicht bij een berghutje waar we de accu nog even kunnen opladen met koffie, cola en lupo’s. Na wat sleutelwerk kunnen we het pad naar beneden afstuiteren. Ook dit ligt vol rotsblokken. We zijn maar wat blij dat het nu niet nat is.

We besluiten de tweede serieuze klim van vandaag over te slaan, dat gaat niet meer lukken door de opgebrande lijven en de afgeragde fietsen. We rijden een dal in evenwijdig aan een riviertje La Claree. Heen over het asfalt, terug onverhard. Zo komen we onder andere langs een mooie waterval. Alsof we nog niet voldoende water gezien hebben, komt Philip nog in het water te liggen door een bruggetje te missen. Henk en Philip gaan over de weg terug naar Nevache, want in deze omgeving moet je geen risico nemen met een gebroken spaak. Op naar de gîte Auberge La Decouverte.

Door de ingekorte route hebben we voldoende tijd voor: een drankje, een douche, fietsreparaties en –onderhoudsbeurten. Ook tijd om conclusies te trekken. Jos heeft onze capaciteiten voor deze dag iets te hoog ingeschat. De cijfers lijken niet spectaculair, maar de grafieken op de fietscomputertjes geven een duidelijker beeld. Zijn we toch weer trots op onszelf.

Na het eten nemen we plaats in de Salon, om samen met wat bejaarde wandelaars de nodige sfeer te creëren. Het is niet waarschijnlijk dat dit gaat lukken, want het is koud en scrabble in het Frans wordt ook vast geen succes.

De buit van vandaag: 1.250 hoogtemeters over een afstand van (maar) 30 km.

 

De bonte dag

Vrijdag 28 augustus
Nevache – Briançon

Na het ontbijt begint een bijzondere verkleedpartij. Uit kamer 15 komen opeens: een herrezen Elvis Presley, een krokodil, een houthakker, Sponge Bob Squirepants, een onvervalste travestiet, een retro-look pedaleur, Astrix en een Zillertaler. We hebben nu al zoveel bekijks dat de zelfs de eigenaar een foto van ons wil hebben.

Eerlijk is eerlijk. Deze opwarmingsrit is ook Haute categorie, maar dan qua top-routes. Onverhard, in de schaduw en afwisselend op & neer. Onderweg zijn we getuige van een imposante aardverschuiving. Jos laat de temperatuur van z’n accu warm aanlopen, om maar niet met ons geassocieerd te hoeven worden. Hij organiseert tenslotte serieuze MTB-trektochten.

We stoppen eerst even voor een bakkie troost. Ondanks dat we net ons ontbijt op hebben moeten we nu alweer van alles naar binnen proppen. De warmste pakken gaan nu toch even uit voor de onverharde klim naar de top van de Granon (2.369). Het is een mooi breed pad naar boven. En dat is maar goed ook, want we zwalken behoorlijk heen en weer om op de fiets te blijven zitten. Dat dronkemans gezwabber past mooi bij de carnavaleske uitdossingen.

Tijdens de klim heb ik weer tijd voor enige reflectie. Hoe is dat toch weer zover gekomen? Toen de drank tijdens de voorbereidende vergadering begon te werken, ontstonden er tamelijk wilde ideeën. Blijkbaar heeft iemand toen per ongeluk gezegd: ‘we moeten het niet te bont maken’. Dat werd vervolgens een bonte-avond en voor dat we het wisten was besloten dat er een bonte-dag zou komen.

Eenmaal boven is de ontlading groot. Ten eerste omdat het een hele prestatie was, maar ook omdat we ons realiseren dat dit de laatste klim is van deze mountainbike vakantie (tenminste dat denken we). We jagen de kok op stang door 8 omeletten te bestellen. Hopelijk had hij voldoende eieren op voorraad, want anders hebben we wel medelijden met dat arme kippetje op de alpenweide. We genieten van het magnifieke uitzicht. Het zou vanaf hier afdalen zijn. Toch zitten er nog enkele klimmetjes in die ons de adem ontnemen.

De afdaling is een waardige afsluiting van de week. We moeten alle registers opentrekken om overeind te blijven. De inspanningen van de afgelopen week zijn voelbaar in al onze ledematen. Nog even een klimmetje naar een mooi uitzichtpunt op Briançon. En dan duiken we de stad in, pinnen even, en nemen een drankje ter afsluiting. Als we bijna klaar zijn blijkt Elvis een lekke band te hebben. De eerste en de enige van deze week!

Hup, naar de camping om de auto’s, en langs de supermarkt om Genepy. Voor we het weten zitten we weer al in Le Bergerie. Omdat Jos eerst om de materiaal-kar moet, zit er voor ons niets anders op dan wachten in de tuin. Helemaal geen straf, want we kunnen wel bij de koelkast. Bovendien komt Karin ook nog met een enorme schaal tappas aan. Gelukkig blijf Jos lang weg, dus moeten we wel blijven nippen.

Het eten is weer zoals we van Karin verwachten, heerlijk! In plaats van een T-shirtje krijgen we dit keer echte mountainbike shirts. We doen de voorbereidingen alvast voor de dag van morgen, zodat we al vroeg op pad kunnen. Van de terugweg maak ik geen verslag meer. Er zal vast weer allerlei flauwekul plaatsvinden, maar dat houden we voor ons zelf.

De buit van vandaag: 1.240 hoogtemeters over 41 kilometer.

Rob, Henk, Matthijs, Ad, Eelco, Jack en Jaap; allemaal weer hartelijk bedankt voor een onvergetelijke vakantie.

En natuurlijk mag ik niet vergeten te vermelden dat we heel veel steun hebben gehad aan Eelco. Bedankt voor: het vervangen van remblokken, sleutelen aan een bracket, het vervangen en uitrichten van een spaak, klooien aan een achterbrug, checken van een zadelklem, het lappen van een lekke band, het leeg eten van alle schalen en de zware taak van Klote-gids.